کارگاه ارتقای رفتار با کودکان و نوجوانان
ارتباط با کودکان در مراکز نگهداری از کودکان و نوجوانان و شبه‌خانواده‌ها، همیشه با چالش‌های بسیاری همراه بوده است. از نوع ارتباط مربی با آنها تا روش‌های تقویت رفتار مناسب کودکان که همه این موضوعات، دانش کافی را در این حوزه می‌طلبد. با توجه به این که معمولاً مربی‌ها در مراکز شبه‌خانواده بدون شرکت در کلاس‌های آموزشی برای روابط سالم و مؤثر با کودکان این امر را به‌طور تجربی یاد می‌گیرند، بنیاد خیریه روشنای امید، با همکاری دانشگاه علوم پزشکی ایران، برای مربیان مراکز شبه‌خانواده و خانه‌های کودک و نوجوان، طی سه جلسه و کارگاهی را با عنوان ارتقای رفتار با کودکان و نوجوانان برگزار کرده است.
اساتید این دوره آموزشی دکتر مریم رسولیان، روانپزشک و عضو هیئت علمی این دانشگاه، دکتر غزاله زرگری‌نژاد، دکترای روانشناسی بالینی، دکتر حسین محمودی و مائده پرویزی بودند. در این کارگاه تعاملی درباره نیازهای اساسی کودکان و عوامل آسیب‌زای رابطه با کودک و نوجوان و مبحث دلبستگی ایمن بحث شد.
جلسه دوم به بحث آشنایی با علائم مهم اختلالات روانی دوران کودکی و نوجوانی پرداخته شد و مربیان تجربیات خود را از کار در شبه‌خانواده‌ها با اساتید به‌اشتراک گذاشتند. جلسه سوم این کارگاه به بحث تشویق و تنبیه کودکان و نوجوانان در امور تربیتی و مدیریت رفتارشان پرداخت شد.
این کارگاه‌ها به رشد بیشتر مربی کمک می‌کند
دکتر غزاله زرگری‌نژاد که یکی از مدرسین این کارگاه بود، درباره روند و کیفیت این برنامه می‌گوید: «ما در این کارگاه در دو فاز مهارت‌های ارتباطی با کودکان و مدیریت رفتار آنها صحبت کردیم. به‌نظر بیشتر مربی‌هایی که در این جلسات حاضر شدند، بااستفاده از برخی کتاب‌ها و کلاس‌ها با بعضی شیوه‌ها آشنا بودند ولی لازم بود درباره بعضی جزییات بیشتر بحث می‌شد. برخی از تکنیک‌هایی که بلد بودند، مثل گوش دادن فعال جای کار بیشتر داشت. به‌طور کل وجود چنین فضاهایی به رشد بیشتر مربی‌ها کمک خواهد کرد که امیدواریم چنین امکانی تداوم داشته باشد».
اهمیت شنیدن تجربیات مربیان دیگر
فروغ صالحی‌پور، مددکار اجتماعی که در این کارگاه شرکت کرده می‌گوید: «من با کودکان کار می‌کنم و اطلاعات این کلاس در روند ارتباط با کودکان برای من بسیار مفید بود. بیان تجربیات دیگر همکاران و مواردی که تا به‌حال برای من پیش نیامده و شاید در آینده پیش بیاید، به من می‌تواند در این شرایط کمک کند. درواقع حضور در چنین جمعی و شنیدن اطلاعات جدید و تجربیات دیگر مربی‌ها در روند کار هرکدام از ما اهمیت بسیار بالایی خواهد داشت. ما در مواجه با بسیار از مشکلات تصور می‌کنیم تنها هستیم، در صورتی که مراکز دیگر هم شاید با چنین چالش‌هایی رو‌به‌رو باشند و همین جمع‌ها کمک می‌کند تا راه‌حل مناسبی پیدا کنیم. به‌نظر من اگر اطلاعات به این شکل در قالب یک بروشور بین ما توزیع می‌شد و می‌توانستیم آن را بین سایر همکاران‌مان که اینجا حضور ندارند، پخش کنیم، کمک قابل‌توجهی بود».
هر چه یاد بگیریم کم است
زهرا خوش‌قد که مربی مرکز نگهداری است، اشاره می‌کند: «دانش در این حوزه به‌قدری زیاد است که هرچه یاد می‌گیریم، باز هم موارد بی‌شماری وجود دارد که می‌توانیم به دانش خودمان اضافه کنیم. حتی تکرار برخی موضوعات در حوزه ارتباط با کودک تأثیر خوبی در انتخاب نوع رفتار ما دارد و جالب است که وقتی با مربی‌ها در این جلسات حرف می‌زنیم دنبال راهکارهایی برای یک‌سری مشکلات واحد می‌گردیم. بنابراین جمعی که اینجا حضور دارد پتانسیل خوبی برای چنین مسائل است. ما امیدواریم چنین کارگاه‌هایی ادامه‌دار باشد، چون حتماً در روند کار تک‌تک ما اثر خود را نشان خواهد داد».
