الگوی مناسب در حمایت از جوانان پس از ترک مراقبت
حرکت به‌سمت زندگی مستقل برای هر جوانی پر از چالش است و نیازمند ممارست در مهارت‌های جدید و راهنمایی نهادهای اجتماعی خاصی است که ممکن است جوانان از حضورشان بی‌خبر باشند. گذار موفقیت‌آمیز به زندگی مستقل به تسلط جوان بر منابع فردی، مالی و اجتماعی قابل‌توجهی بستگی دارد. جوانانی که مراقبت سازمانی را ترک می‌کنند، اغلب فاقد مزایای اقتصادی و ارتباطات اجتماعی همتایان‌شان هستند. حتی ممکن است آنها به‌اشتباه درزمینه توسعه فردی، عاطفی و عمومی با همتایان‌شان مقایسه شوند. جوانانی که مراقبت سازمانی را ترک می‌کنند، نه‌تنها برای حوزه‌ای از مسئولیت‌هایی که زندگی پس از ترک مراقبت برای‌شان طراحی کرده، بلکه به‌خاطر محدوده‌ای از حمایت‌هایی که تا زندگی جدیدشان هم به آن نیازمندند، به آماده‌سازی بالایی نیاز دارند. ما در این مقاله به این نیازها و آموزش‌هایی که در مراکز نگهداری می‌توانند به جوانان کمک کرده و آنها را آماده استقلال کنند، می‌پردازیم.
چالش‌های پیش‌روی جوانان پس از ترک‌مراقبت
در استرالیا (محل انجام این تحقیق) دانش جامعی درباره پیامدهای ترک‌مراقبت وجود ندارد. در بسیاری از ایالت‌ها به‌طور سیستماتیک ارتباط با جوانان پس از ترک‌مراقبت حفظ نمی‌شود. حتی ما اطلاع چندانی درباره معاش و گذران جوانانی که از زندگی گروهی خارج شده‌اند درمقایسه با جوانانی که از سایر مراقبت‌ها خارج می‌شوند، نداریم. مطالعه‌ای در استرالیا نشان داد که در نتایج بهدستآمده از کسانی که در مراکز نگهداری بوده‌اند دربرابر افرادی که شکل‌های دیگری از مراقبت را تجربه کردهاند، اختلاف کمی وجود دارد. هرچند میزان اندکی از تحقیقات هم نشان می‌دهند افرادی که در مراقبت سازمانی بوده‌اند درمقایسه با کسانی که تحت فرزندخواندگی بزرگ شده‌اند، موفقیت تحصیلی و کاری کمتری داشته‌اند. این تفاوت‌ها می‌توانند تأثیر مراقبت سازمانی را دربرابر سایر شکل‌های مراقبت «خارج از خانه» منعکس کنند.
تحقیقاتی که در استرالیا و کشورهای دیگر انجام شده نشان می‌دهد افرادی که ترک‌مراقبت می‌کنند در بخشی از پارامترها نسبت به کسانی که تحت‌مراقبت سازمانی نبوده‌اند، به پیامدهای بدتری رسیده‌اند. یافته‌ها در کشورهای توسعه‌یافته و «درحال‌توسعه» هردو مشابه هستند. طبق اظهارات، تفاوت‌های مشخصی در این پیامدها برای زیرگروه‌های ترک‌مراقبت وجود دارند.
این پیامدها می‌توانند تأثیر تجربیات پیشامراقبت یا پسامراقبتی آنها باشند. تجربیات پیشامراقبتی، که ممکن است شامل خشونت، فقر و بی‌ثباتی مسکن و خویشاوندی هردو شود، می‌تواند با اثرگذاری روی هوش هیجانی یا توسعه شناختی آنها، ظرفیت برقراری ارتباط‌‌شان و/یا جهانی‌بینی و جاه‌طلبی‌شان، بر پیامدهای پسامراقبتی این جوانان تأثیر بگذارد، که باعث کمک به بهبود هریک از تجربیات «تحت‌مراقبت» شود.
تجربیات «تحت‌مراقبت» که بر پیامدهای آینده جوانان پس از ترک‌مراقبت اثر می‌گذارد، عموماً به ثبات محل زندگی‌ای که به آنها ارائه شده، کیفیت و نوع مراقبتی که دریافت کردهاند، کیفیت و دوام روابطی که با همتایان خود در مراکز نگهداری داشته‌اند، و کیفیت آماده‌سازی برای استقلالی که به آنها ارائه می‌شود، بستگی دارد. محققین زیادی هم یافته‌اند که سن ترک‌مراقبت برای جوانان عامل تعیین‌کننده‌ای برای رفاه و آسایش آنها در آینده است؛ سن‌شان زمان ترخیص هرچقدر پایین‌تر باشد، با پیامدهای بد در آینده ارتباط مستقیم‌تری خواهد داشت.
شرایط زندگی پسامراقبتی هم که بر پیامدهای زندگی آنها تأثیر می‌گذارد شامل حمایت‌های رسمی و غیررسمی‌ای می‌شود که به آن دسترسی دارند. ما اینجا به حمایت‌هایی که این جوان نیاز دارد و به‌طور خاص مخاطراتی که با آن مواجه می‌شود می‌پردازیم.
بی‌خانمانی
جوانان پس از ترک‌مراقبت بالاخص در خطر بی‌خانمانی یا دستیابی به اسکان بی‌کیفیت قرار دارند. تحقیقات در استرالیا نشان می‌دهد 34.7% از مشارکت‌کنندگانی که ترک‌مراقبت کرده بودند، در سال اول بی‌خانمان بودند. ما در این تحقیقات می‌بینیم که بی‌خانمانی اغلب نتیجه هزینه پایین اجاره ملک و تبعیض سنی مشاهده‌شده که در این بازار با آن مواجه می‌شوند و همچنین ذات پیچیده تقاضا برای خانه‌های دولتی است. بی‌خانمانی را تمام جوانان پس از ترک‌مراقبت در سراسر جهان تجربه می‌کنند. برای مثال، تحقیقات در ایالات متحده نشان می‌دهد بیش از 30% نمونه بزرگی از جوانان پس از ترک‌مراقبت دوره‌ای را بدون خانه یا با اسکان ناامن سپری کردهاند.
تحصیلات
جوانان پس از ترک‌مراقبت عموماً درمقایسه با کسانی که تحت‌مراقبت نبوده‌اند، سطوح پایین‌تری از تحصیلات را گذرانده‌اند. در تحقیقاتی مشخص شد که حدود 35.3درصد از کسانی که در مراقبت بوده‌اند 12سال را گذرانده‌اند و این یعنی تحصیلات پایین بین افرادی که ترک‌مراقبت می‌کنند اتفاق رایجی است. مطالعه‌ای در مرکز ایالات متحده نشان می‌دهد که تنها 11درصد از افراد پس از ترک‌مراقبت که در این تحقیق شرکت کردهاند، در سن 26سالگی یک مدرک مرتبط پایه‌ای داشتند که درمقایسه با جمعیت کلی میزان بسیار پایینی است. تحقیق گسترده‌ای در بریتانیا نشان می‌دهد که در سال 2015 تنها 12درصد افرادی که ترک‌مراقبت کردهاند تا سن 23سالگی وارد تحصیلات عالی شده‌اند- این آمار درمقایسه با همتایان‌شان که تجربه مراقبت نداشته‌اند، 42درصد است. مطالعه‌ای در پنج کشور اروپایی، ازجمله انگلستان، دانمارک، سوئد، مجارستان و اسپانیا نشان داد که به‌طور میانگین 8درصد جوانانی که در مراقبت سازمانی بوده‌اند، به تحصیلات بالاتر دسترسی پیدا کردهاند.
استخدام
دشواری برای دسترسی به اشتغال و باقی‌ماندن در شغل‌هایی با مهارت اندک چالش مهم ترک‌مراقبت جوانان در سراسر دنیاست. تحقیقات متمرکز بر مراقبت‌های خارج از خانه در برنامه‌ای در ایالات مرکزی آمریکا نشان داد در سن 21سالگی، 50درصد شرکت‌کنندگان بیکار بودند. این تحقیق نشان می‌دهد درآمد جوانانی که در ایالات متحده ترک‌مراقبت کردهاند و شاغلند کمتر از نصف درآمد متوسط همتایان‌شان است. تحقیقات کوچک‌تری که در استرالیا انجام شده با این یافته‌ها یکسان است و نشان می‌دهد بین 47 تا 71درصد افرادی که ترک‌مراقبت کردهاند، بیکارند، و در ایالت نیوساوث‌ولز استرالیا یافته‌ها نشان می‌دهد 4 الی 5سال پس از ترک‌مراقبت، حدود 25درصد این افراد دنبال تحصیلات و/یا شغلی رفته‌اند که در گروه جمعیتی بزرگ‌تر از همسالان خود این میزان 70درصد است.
دلایل میزان اشتغال پایین‌تر بین افرادی که تجربه مراقبت داشته‌اند می‌تواند این باشد که این افراد اغلب تحصیلات کمتر و مهارت‌های پایین‌تری نسبت به همتایان‌شان دارند و اطلاعات کافی درباره بازار کار ندارند. اسکان امن و اشتغال هم ازآنجا که هرکدام می‌تواند لازمه دیگری باشد، مثل حکایت «مرغ و تخم‌مرغ» تعبیر می‌شود.
مسائل سلامت روان
گزارش آکیستر، اوون و گودیر در سال 2009 نشان می‌دهد که جوانان در دوران مراقبت و پس از مراقبت دررابطه با مسائل مربوط به سلامت روان‌شان بسیار آسیب‌پذیرند. برای مثال، تحقیقات تازه در بریتانیا نشان داد بیش از 40درصد جمعیتی 276نفری که توسط راهنماهای شخصی‌شان ارزیابی شدند دارای چالش‌های سلامت روان هستند. تحقیقی قدیمی‌تر این نتایج را برای افرادی بررسی می‌کند که در برنامه‌های مراقبت خارجازخانه ایالت‌های ارگون و واشنگتن بوده‌اند و نشان می‌دهد بیش از 54درصد فارغ‌التحصیلان یک یا بیش از یک اختلال روانی و، بیش از 25درصد «اختلال اضطراب پس از سانحه» را تجربه کردهاند. در استرالیا، نیمی از گروهی 60نفره از جوانانی که ترک‌مراقبت کردهاند در شش‌ماه پیش از شروع مطالعات از خدمات روانشناسی بهره برده‌اند که شش‌برابر متوسط ملی است.
سیستم قضایی جوانان
در بسیاری از کشورهای جهان حضور جوانی که ترک‌مراقبت کردهاند، در سیستم قضایی جوانان بیش از اندازه است. در بریتانیا، 24درصد جمعیت بزرگسالان در زندان تحت‌مراقبت بوده‌اند. در ایالات متحده، مطالعه‌ای که جمعیت بزرگ‌تری از این افراد را در سن 21 تا 22سالگی با همتایان‌شان که تجربه مراقبت نداشته‌اند، مقایسه می‌کند، نشان می‌دهد که احتمال آسیب‌رساندن به دارایی‌های دولتی، سرقت از ملکی خصوصی و تهدید افراد با اسلحه در این گروه بیشتر است. تحقیقاتی در سال 2009 در استرالیا نشان داد 46درصد مردان و 22درصد زنانی که در مراقبت بوده‌اند هم کارشان به سیستم‌های قضایی جوانان کشیده. تحقیقی قدیمی‌تر نشان می‌دهد که 9نفر از 10 جوان در کویینزلند که هم با سیستم قضایی جوانان درارتباط بوده و هم در مراقبت خارجازخانه زندان بزرگسالان را هم درنتیجه تجربه کردهاند.
روابط
افرادی که ترک‌مراقبت کردهاند انقطاع قابل‌توجهی را در روابط خانوادگی خود تجربه می‌کنند. به‌خاطر عواملی همچون تغییرات مکرر در محل زندگی در دوران مراقبت، ناهنجاری عاطفی و فقدان الگوی شخصی مثبت، برای حفظ روابط خود ممکن است پس از ترک‌مراقبت به دردسر بیفتند. آوِری و فروندلیخ (2009) این افراد را فاقد سرمایه‌های اجتماعی می‌دانند، سرمایه‌ای که اغلب برای ورود موفقیت‌آمیز به بازار کار و سیستم‌های خدماتی مشخص اهمیت بالایی دارد. نگاهی به این موضوع نشان می‌دهد بسیاری از افرادی که ترک‌مراقبت کردهاند درنهایت مجبورند تنها زندگی کنند یا منزوی شوند. لی، کول و مانسون (2016) اظهار می‌کنند بسیاری از جوانانی که به‌سن ترک‌مراقبت رسیده‌اند و به خانواده خود برگشته‌اند، جای‌اینکه تحت‌پوشش جایی یا کسی قرار گیرند، خودشان توشه‌آور می‌شوند.
والد جوان
عامل دیگری که باعث آسیب‌پذیری افراد پس از ترک‌مراقبت می‌شود، ورود زودهنگام‌شان به دنیای والدگری است. در پیمایشی از این جمعیت مشخص شد که سه‌تا از هفت مادر فرزند خودشان را پیش از پایان‌یافتن دوره مراقبت‌شان از مراکز خارج کردهاند. در استرالیا، تحقیقات مک‌داول نشان داد که 28درصد افرادی که ترک‌مراقبت کردهاند خودشان در سنین پایین والدین شده‌اند. تحقیقات دیگری هم نشان می‌دهد که این افراد دو تا 3برابر همتایان‌شان احتمال باردارشدن دارند.
الکل و موادمخدر
در استرالیا هم مثل جاهای دیگر، جوانانی که ترک‌مراقبت می‌کنند، با مشکلات سوءمصرف مواد، که می‌تواند بر سلامت روان‌شان تأثیر بگذارد، دست‌وپنجه نرم می‌کنند. تحقیقات بین‌المللی نشان می‌دهند که سوءمصرف مواد بین این افراد بسیار بالاتر از گروه‌های معمولی است.
حقوق جوانان پس از ترک‌مراقبت در استرالیا
در استرالیا تمام افراد پس از ترک‌مراقبت واجدشرایط استفاده از حمل‌ونقل عمومی و «مستمری زندگی مستقل» هستند. این مستمری 1500دلاری به‌این خاطر است که این افراد بتوانند هر وسیله یا خدماتی را که به استقلال‌شان کمک می‌کند، خریداری کنند. مددکارانی که برای مستمری‌های این افراد استخدام می‌شوند باید شاهد موجودیت برنامه گذار باشند.
استاندارد 13 از استانداردهای ملی درباره مراقبت خارجازخانه هم نشان می‌دهد که تمام جوانانی که تحت مراقبت سازمانی بوده‌اند برای توسعه برنامه زندگی پس از مراقبت‌شان، باید از سن 15سالگی به ارائه‌دهندگان خدمات معرفی شوند. هرچند جدیدترین آماری که توسط مؤسسه سلامت و رفاه استرالیا ارائه شده، نشان می‌دهد بسیاری از جوانانی که هنوز تحت مراقبت سازمانی هستند، دریافت حمایت کافی را برای برنامه‌ریزی جنبه‌های گوناگون آینده‌شان حس نمی‌کنند.
در استرالیا، بیشتر چیزهایی که به افراد پس از ترک‌مراقبت ارائه می‌شود، تحت حوزه قضایی ایالتی است، ولی به‌طور سراسری هم حمایت‌هایی از آنها انجام می‌شود. برای مثال، بنیاد کریت (CREATE) برنامه بزرگی دارد که طی آن تمام افراد جوان با تجربه مراقبت قانونی (با سن 15 تا 25ساله) می‌توانند در آن شرکت کنند. حمایت پس از مراقبت تنها در نیمی از ایالت‌های استرالیا تحت حمایت قانون است.
در بیشتر ایالت‌های استرالیا، جوانان روز تولد 18سالگی‌شان ترخیص می‌شوند. هرچند در ایالت‌های تاسمانی و ویکتوریا این حمایت تا 21سالگی هم ادامه می‌یابد. در کانبرا، پایتخت استرالیا حمایت مالی از افرادی که ترک‌مراقبت کردهاند تا سن 21سالگی ادامه داشته و حمایت داوطلبانه هم تا 25سالگی انجام می‌شود. در جاهای دیگر سنی که جوانان در مراقبت سازمانی واجدشرایط حمایت کامل یا مقطعی هستند از 18 تا 25سالگی متغیر است.
میزان حمایت‌هایی که ایالت‌های روی آن سرمایه‌گذاری می‌کنند هم به‌طور چشمگیری متفاوت است. این حمایت می‌توانند شامل خدمات اطلاعات و مراجعه، خدمات هدایتگری (منتورینگ)، کارگزاری، حمایت در زمینه اسکان، حمایت تحصیلی، آموزش و استخدام و حمایت‌های خاص فرهنگی می‌شود.
افراد پس از ترک‌مراقبت چه نیازهایی دارند؟
بیشتر تحقیقاتی که در زمینه ترک‌مراقبت انجام شده بر جمعیت‌های تمرکز داشته‌اند که در محدوده جغرافیایی مشخصی بوده‌اند. با این‌حال، یافته‌های بزرگ‌تر درباره نیازهای این افراد در تمام مناطق مشابهند.
باتوجه به چیزهای مهمی که طی آن نتایج ذهنی و عینی برای ترک‌مراقبت به آن متکی است، بین محققین اتفاق‌نظر وجود دارد. این نتایج شامل تجربیات مراقبت مثبت و پایدار و آغاز به‌موقع آماده‌سازی برای ترک‌مراقبت. مهیاکردن فرصت گذار تدریجی از مراقبت به حمایت پسامراقبت هم برای جوانانی که می‌خواهند ترک‌مراقبت کنند، مهم است. گروه‌های خاص به حمایت اضافه نیاز دارند. برای مثال، جکسون و همکارانش بحث می‌کنند که به‌خاطر مجموعه‌ای از عواملی همچون تمایل جوانان بومی استرالیایی برای ترک‌مراقبت زودتر نسبت به همتایان سفیدپوست‌شان و اغلب توانایی ضعیف در خدمات اصلی برای رفع نیازهای آنها، جوان بومی که ترک‌مراقبت کرده ممکن است حمایت شدید‌تر و فردی‌تری نیاز داشته باشد.
خروج تدریجی از مراقبت سازمانی
سرعت گامی که جوانان از مراقبت خارج می‌شوند- و اینکه چقدر موقع خروج آماده‌اند- نسبت خاصی با رفاه پسامراقبت‌شان دارد. تحقیقات در استرالیا و جهان پیوسته نشان می‌دهد که باید اجازه داد گذار
تدریجی و منعطف رخ دهد. ائتلاف بین سازمان‌ها در استرالیا به «کارزار هوم‌استرج» (Homestretch) کمک شایانی کرد که هدفش افزایش سن ترک‌مراقبت به 21سالگی در تمام ایالت‌هاست. این دلیل هم هست که بسیاری از سازمان‌ها در استرالیا و سایر کشورهای جهان که مراقبت اقامتی ارائه می‌کنند در زمینه اسکان هم خدمات کاهش‌یافته ولی مداومی را به کسانی که در حال گذار به استقلال هستند، ارائه کرده. البته نباید باتوجه به زمانی که یک جوان آماده ترک می‌شود، تصوراتی ساخت و خود سن هم این موضوع را پیشگویی می‌کند. در حالی که برخی از جوانان ممکن است پیش از 18سالگی خواهان استقلال قابل‌توجه خودشان باشند، سایرین شاید بخواهند تاجایی که امکان دارد تحت‌حمایت باقی بمانند. به‌طور خاص معلولینی که ترک‌مراقبت می‌کنند هم ممکن است به دوره گذار طولانی‌تری نیاز داشته باشند.
منابع شخصی قوی/ دورنمای مثبت
افرادی که ترک‌مراقبت می‌کنند به‌هر شکلی که چالش‌های‌شان را تصور کنند، منابع موجود و چشم‌اندازهای آینده‌شان می‌تواند تأثیر قابل‌توجهی بر ظرفیت تصمیم‌گیری، رویکردهای حل مشکل و وضعیت روانی‌شان و درنتیجه نتایج آینده‌شان داشته باشد. در تحقیقی نشان داده شده که داشتن انتظارات بالا برای آینده به‌طور مثبتی با میزان رضایت‌شان از مسکن، وضعیت اقتصادی و موفقیت‌های تحصیلی‌شان مرتبط است. ساموئل و پرایس هم متوجه شدند که داشتن فلسفه‌ای برای وابستگی مفیدتر از اتکابه‌خود است. دیکسون در تحقیقاتش که جوانان انگلیسی را پس از ترک‌مراقبت دربرمی‌گرفت، متوجه شد کسانی که پیش از ترک‌مراقبت چشم‌انداز خوشبینانه‌ای داشتند، طی سال اول ترک‌مراقبت حس مثبت‌تری داشتند. منابع شخصی دیگر که به این جوان‌ها کمک می‌کند پشتکار و مداومت آنهاست.
برنامه‌ریزی گذار مناسب
برنامه‌ریزی مناسب برای گذار هم برای جوانانی که آماده ترک‌مراقبت هستند و هم برای شانس‌شان در تجربه‌کردن نتایج مثبت موقعی که ترک‌مراقبت می‌کنند، اهمیت بالایی دارد. قانون استرالیا لازم می‌داند که آماده‌سازی مناسبی برای استقلال جوانان ارائه شود ولی همیشه چنین اتفاقی نمی‌افتد. تحقیقی نشان می‌دهد که تنها 46درصد سوژه این تحقیق بحث‌های مربوط به برنامه گذارشان را به‌یاد بیاورند. اغلب برنامه مناسبی برای خروج از مراقبت وجود ندارد.
در برنامه گذار مناسب مددکار یا مراقبت فرد جوان به‌طور کامل درگیر آماده‌سازی احساسی و عملی او برای استقلال می‌شود- حتی پیش از اینکه خودش آماده ترک‌مراقبت شده باشد. برنامه‌ریزی گذار باید ارزش‌ها و خواسته‌های جوان را منعکس کند- به‌عبارت دیگر، شخصی‌شده باشد- و مرحله‌به‌مرحله توسط خود فرد قابل‌مدیریت باشد.
مهارت‌های عملی
برنامه‌ریزی گذار را باید برای افراد حین ترک‌مراقبت بهترین روش کسب «مهارت زندگی» یا مهارت‌های ضروری برای استقلال آنها درنظر گرفت. برای فردی که ترک‌مراقبت می‌کند، داشتن مجموعه قوی‌ای از مهارت‌های عملی همراه مهارت‌های بیشتری برای حل‌کردن مشکلات اهمیت بالایی دارد. یافته‌های مونتگومری، دانکاه و آندرهیل نشان می‌دهد که شرکت‌کنندگان در برنامه‌های مهارت‌های زندگی دررابطه با نتایج استخدام، تحصیلات، اسکان و سلامت سود بسیاری برده‌اند. هرچند دی‌لورنزو و ناکاراتو هشدار می‌دهند که چنین برنامه‌های ممکن است در جایی که به‌درستی چالش‌های فیزیکی و روانشناختی شرکت‌کنندگان را درنظر نگرفته باشد، به شکست منجر شود.
حمایت در اسکان
حمایت در اسکان یکی از ضروری‌ترین نیازهای فرد پس از ترک‌مراقبت است، هرچند برخی از محققین هشدار می‌دهند که تمرکز بر مسکن نباید به‌بهای دیگر نیازهای فرد جوان رخ دهد. دسترسی به خانه امن یا مداخله در امر اسکان نه‌تنها شانس جوان را از مواجهه با بی‌خانمانی کاهش می‌دهد بلکه با ثبات اقتصادی و اشتغال مرتبط است و همچنین شانس ترک‌تحصیل و وابستگی به موادمخدر را کاهش می‌دهد. تحقیقاتی در استرالیا (2010) نشان می‌دهد که حفظ مسکن مستقل اغلب متکی به جوانی است که به حمایت عاطفی و مادری دسترسی دارد، خواه توسط افراد حرفه‌ای یا از سایر منابع.
حمایت اجتماعی و عاطفی
پس از ترک‌مراقبت جوان‌ها به‌شکل قابل‌توجهی از انواع حمایت‌های اجتماعی بهره می‌برند. تحقیقات در یک دهه گذشته اهمیت حفظ رابطه جوان‌ها را با اعضای خانواده و ارائه حمایت‌هایی برای اهداف‌شان نشان می‌دهد. این جوان‌ها اغلب پس از ترک مراقبت هم برای بازیابی روابط با اعضای خانواده‌شان به کمک نیاز دارند.
جوانانی که ترک‌مراقبت می‌کنند از رابطه‌شان با مددکاران و مشاوران‌شان هم بهره می‌برند. بااینکه یافته‌های زیادی از این با چه الگویی این مشاوره پیش برود، بیشترین منفعت را برای جوان دارد، ولی موفقیت چنین رابطه‌ای می‌تواند به موجودیت رابطه‌ای گرم یا «طبیعی» بین جوان و کسانی که راهنمایی‌شان می‌کنند، بستگی داشته باشد. بازیابی رابطه‌ای با کارکنان مرکز مراقبت هم پس از ترک‌مراقبت می‌تواند به مهارت‌های اجتماعی، ارتباطات و استقلال کلی‌اش کمک زیادی کند.
محققین دیگر یافته‌اند که حمایت همتایان یکی از مهم‌ترین منابع کمک به افرادی است که ترک‌مراقبت می‌کنند. همتایان اغلب راحت‌تر با افرادی که تازه ترک‌مراقبت کردهاند ارتباط برقرار می‌کنند و ممکن است نسبت به سایر ارتباطات اجتماعی بیشتر در دسترس باشند. در تحقیقی آمده افراد پس از ترک‌مراقبت که شبکه دوستی قوی‌ای داشته‌اند از زندگی خود راضی‌ترند.
برخی از محققین اظهار می‌کنند که شواهد قوی‌ای برای حمایت در دوران مراقبت و پسامراقبت وجود دارد تا ابزار را برای کمک به توسعه شبکه‌های اجتماعی و همچنین روابط‌شان مهیا کند.
مدیریت پرونده
مدیریت پرونده مناسب- که با اعتماد و «فرصت انتخاب» برای جوان‌ها مستحکم می‌شود- برای نتایج ترک‌مراقبت بسیار مهم است. طبق اظهار کارشناسان مدیریت پرونده باید در سراسر فرایند گذار بسیار بیشتر از حمایت عملی صرف، حمایت عاطفی ارائه کند. برخی از محققین حسِ داشتنِ مراقبت کاملاً صحیح را مهم‌ترین عامل جوان‌ها در مراقبت و پس از ترک‌مراقبت دررابطه با روابط‌شان با مدیران پرونده می‌دانند. لیابو و رابرتس در سال 2017 متوجه شدند برای کسانی که مراقبت اقامتی و سرپرستی موقت را ترک می‌کنند بسیار مهم است که درباره کسی که از آنها مراقبت کرده تداوم داشته باشد.
برنامه‌ها و حمایت درخور
نیاز مهم برای رسیدن به نتیجه خوبی از ترک مراقبت برنامه‌ای حمایتی است که درخور نیازها و منافع فردی که ترک‌مراقبت می‌کند، باشد. خدمات زیادی هستند که برنامه‌هایی دارند که حمایت‌ها را از محدوده‌های گوناگونی ارائه می‌کند و خدماتی هم هستند که روی برنامه‌های متمرکز کار می‌کنند. موضوعاتی که به نیازهای افراد پس از ترک‌مراقبت می‌پردازد به‌این شرح است:
حمایت از اشتغال
برنامه‌های اشتغال که برای افراد پس از ترک‌مراقبت طراحی شده‌اند، عموماً نتایج مثبتی را در این زمینه ارائه می‌کنند. مدارک بهدستآمده از ارزیابی‌ای قدیمی در یکی از برنامه‌های آموزش کاری بسیار موفق این روزها، نیاز به برنامه‌های اشتغال را برای ارائه حمایت شخصی گسترده به‌اضافه آموزش مهارت و تجربه کاری برجسته می‌کند- برای مشارکت‌کنندگانی که آماده حضور در محیط کار بودند. نظر برخی از محققین هم این است که «مهارت‌های نرم»، مثل خودمراقبتی و مهارت‌های مدیریت تعارض را باید همراه مهارت‌های خاص مربوط به حوزه اشتغال به آنها یاد داد.
حمایت از آموزش دانشگاهی
گایگر و برتران متوجه شدند که موفق‌ترین مداخلات آموزش دانشگاهی، عموماً صحبت‌کردن، باعث همکاری‌های درون‌سیستمی می‌شود، بر توانایی مشارکت‌‌کنندگان تأکید می‌کند و ازنظر فرهنگی آگاهی‌رسانی می‌کند. علاوه بر این، چنین مواردی را هم ارائه می‌کند: حمایت از سلامت روان، مساعدت مالی، و حمایت مقدماتی و درون‌دانشگاهی. برخی از محققین با درنظر گرفتن نقش سازمان‌های اجتماعی در حمایت از آموزش دانشگاهی برای افرادی که ترک‌مراقبت می‌کنند، اظهار می‌کند که سازمان‌ها باید این جوان‌ها را از منابع دولتی و ملی برای تحصیلات دانشگاهی مطلع کنند. آنها باید درباره امیدها و آرزوهای آموزشی این افراد را هم مثلاً با مطلع‌کردن‌شان از چشم‌انداز تحصیلات عالی، تشویق کنند. آنها همچنین می‌توانند تجربیات موفق افراد را پس از ترک‌مراقبت با دیگران درمیان بگذارند.
حمایت در فرزندپروری
افرادی که پس از ترک‌مراقبت پدر یا مادر می‌شوند اغلب علاوه بر حمایت مالی، نیاز به حمایت اجتماعی و اسکان و هم کسب مهارت‌های فرزندپروری دارند. اندک برنامه‌های فرزندپروری برای افراد پس از ترک‌مراقبت بااینکه در معرض ارزیابی قرار گرفته‌اند، تحقیقات موجود روی چنین برنامه‌هایی عموماً چیزی جز منفعت نخواهد داشت. مفیدترین برنامه‌ها در اروپا و بریتانیا نه‌تنها باعث مهارت‌آموزی می‌شوند بلکه والدین را کنار هم جمع می‌کند تا از تجربیات‌شان بگویند. برنامه‌هایی هم با تمرکز بر کاهش انزوای والدین وجود دارند.
حمایت فرهنگی
اگر اقلیت‌های قومی یا مذهبی در فرایند ترک‌مراقبت حضور داشته باشند، خدمات اصلی برای حفظ ارتباطات فرهنگی و اجتماعی آنها، الزاماً باید با سازمان‌های مربوط به بومیان (استرالیا) مشورت کنند. در گزارشی این‌گونه نتیجه‌گیری شده که آماده‌سازی برنامه‌های حمایت فرهنگی که برای مراقبت خارجازخانه تدارک دیده شده‌اند، برای رفاه آنها مهم و حیاتی هستند. اکنون در برخی از ایالت‌های استرالیا باید برای بومیانی که مراقبت خارجازخانه را می‌گذرانند، برنامه‌های فرهنگی آماده شود- هرچند تبعیت از این نیازمندی به‌خاطر عوامل زیادی ازجمله فقدان سرمایه پایدار نیست.
برنامه‌های سلامت روان
درسراسر استرالیا برنامه‌های معدودی با هدف سلامت روان افراد پس از ترک‌مراقبت وجود دارد. برخی از محققین عقیده دارند علاوه بر این افراد، کارکنانی هم که با آنها در ارتباطند، باید خدمات سلامت روان در اختیارشان باشد. افراد در شرف ترک‌مراقبت هم براساس یافته‌ها باید تحت این خدمات قرار بگیرند چراکه سلامت روان برای آنها اغلب به داشتن روابط گرم و پایدار بستگی دارد.
منبع: http://cetc.org.au
