خواسته‌هایی برای شنیده شدن
فرزندان روشنای امید در اواسط بهمن ماه 1342 میزبان ملیحه خلقی، مدیر مشارکت تشکل‌های ستاد سمن‌های شهر تهران بودند. خلقی به دفتر ما آمده بود تا با پسرها و دخترها و مشکلات‌شان در زندگی گپ بزند و با شرایط آنها بیشتر آشنا شود.
او در این جلسه دوساعته ترجیح داد تنها یک سؤال مطرح کند تا فرزندان ما برایش جوابی پیدا کنند و از این طریق بتواند آنها را بیشتر بشناسد: «برای پیشگیری از آسیب‌های اجتماعی چه روش‌هایی پیشنهاد می‌کنید؟» سپس خلقی با سعه صدر نشست و به حرف‌ها، مشکلات و درد دل‌های فرزندان ما گوش کرد.
اتفاق‌نظر دخترها و پسرها در زمینه آسیب‌ها روی مسئله آموزش بود. در هر شکلی. برای هر طبقه‌ای. آموزش فرهنگی، آموزش برای خانواده‌ها و آموزش برای کودکان، نوجوانان و جوانان؛ موضوع مهمی که ازنظر فرزندان روشنای امید تقریباً جزء اولویت‌های هیچ نهاد و سازمانی نیست.
پس از صحبت مفصل درباره آموزش و فقدان آن در جامعه، فرزندان روشنای امید ترجیح دادند به درددل بپردازند و از انتظارات معقول‌شان از مسئولین امر گفتند و خواسته‌های خود را برای میزبان‌شان تشریح کردند- خواسته‌هایی که چندان شگفت نبود و به توجه مسئولین و حتی گوش‌کردن به حرف‌های آنها خلاصه می‌شود.
در پایان جلسه، خلقی، مدیر مشارکت تشکل‌های تهران، به فرزندان روشنای امید قول داد جلسه بعد را با اجابت دست‌کم یکی از خواسته‌های آنها برگزار کند.
