چالش‌های پیش رو پس از ترک مراقبت
ترک خانه می‌تواند برای هر کودکی فرایندی مرعوب‌کننده و پرچالش باشد. برای کودکانی که در سیستم‌های مراقبت موقت بزرگ شده‌اند، فرایند ترک خانه می‌تواند به‌خاطر چالش‌های منحصربه‌فردشان دشوارتر هم باشد. هر جوانی می‌تواند برای ترک خانه دلیل متفاوتی داشته باشد. برخی خواهان حس استقلال هستند یا می‌خواهند حس کنند آماده‌اند که ازنظر مالی از خودشان حمایت کنند. برخی خانه را ترک می‌کنند تا به درجات بالاتر تحصیلی برسند یا، در مواردی تأسف‌آورتر، به‌خاطر مشاجرات در خانه اقدام به این کار می‌کنند. ولی برای جوانانی که در سیستم‌های مراقبتی هستند، این فرایند کاملاً متفاوت به‌نظر می‌رسد.
ترک مراقبت چیست؟
جوانان در سیستم‌های مراقبت موقت از سن 16سالگی گزینه ترک مراقبت را دارند ولی ازنظر قانونی الزامی به این کار وجود ندارد. ولی با رسیدن به 18سالگی، این جوان دیگر تحت مسئولیت قانونی دولت نیست. برخی از آنها از مراکز نگهداری یا خانه‌های کودک و نوجوانی که در آن زندگی می‌کردند خارج می‌شوند و دنبال مسکن خود می‌روند. این افراد کسانی هستند که «ترک مراقبت» کرده‌اند.
این فرایند برای نوجوان‌هایی که تحت مراقبت موقت هستند ممکن است پیچیده است. آنها ممکن است احساس ترک‌شدگی و تنهایی کنند، زیرا سیستم حمایتی که در سراسر دوران پرورش‌شان در سیستم مراقبت موقت به آن دسترسی داشتند (درمقایسه با مددکاران و مربیان مراکز نگهداری) دیگر مسئولیت قانونی‌ای نسبت به آنها ندارند.
زمان ترک مراقبت و پس از ترک مرکز نگهداری چالش‌های زیادی پیش روی این افراد قرار می‌گیرد. این چالش‌ها شامل تحصیلات، سلامت روان، بیکاری، جرم و بی‌خانمانی است.
تحصیلات
جوانانی که زمانی را در سیستم مراقبت موقت سپری کرده‌اند، وقتی به تحصیلات عالیه می‌رسند، با موانع متعددی مواجه می‌شوند. این موانع شامل نمرات پایین در مدرسه می‌شود که تأثیر تجربیات آسیب‌زا روی قابلیت‌شان برای اکتساب و تحصیل است. نمرات پایین مدرسه در افرادی که آماده ترک مراقبتند، می‌تواند منجر به فقدان انگیزه برای دستیابی به تحصیلات عالیه شود. برای مثال، در سال 2020، تعداد 31.260 نفر بین سنین 19 تا 21 در انگلستان ترک مراقبت کرده‌اند. از این تعداد افرادی که ترک مراقبت کرده‌اند، گزارش شده فقط 6درصد تحصیلات عالیه داشته‌اند.
مشکلات سلامت روان
ترک مراقبت می‌تواند یک جوان را در معرض چالش‌های عدیده‌ای قرار دهد، به‌ویژه درمورد سلامت روان. در سال 2019، طی گزارشی اعلام شد که 63درصد کودکان به‌خاطر آزار و اهمال وارد سیستم مراقبت می‌شوند. بسیاری از شرایط و موقعیت‌‌هایی که کودکان پیش از ورود به مراقبت تجربه می‌کنند، می‌توانند آثار مستمری بر سلامت روانی و عاطفی‌شان داشته باشند.
فرض بر این گرفته می‌شود که نیمی از تمام کودکانی که در مراقبت هستند اشکالی از مسائل سلامت روان یا مشکلات رفتاری را با خود دارند. این مسائل برای زمان پس از ترک مراقبت، نیازمند مدیریتی مداوم است. برای سایرین هم کشمکش زندگی تنها می‌تواند پرفشار باشد. جوانانی که تجربه مراقبت داشته‌اند هم ممکن است شبکه‌های حمایتی نزدیکی داشته باشند، یعنی بیشتر مستعد بحران‌های سلامت روان هستند.
جرم
تحقیقات اظهار می‌کنند جوانانی که پیشینه‌ای در مراقبت موقت دارند متأسفانه با احتمال بیشتری کارشان به حبس می‌انجامد. حدود 25درصد جمعیت زندانیان در انگلستان و ولز شامل افرادی می‌شود که تجربه مراقبت موقت داشته‌اند.
در سال 2018، بازرس ویژه درباره سلطنتی بریتانیا گزارش داد که روی‌هم‌رفته 44درصد کودکان در مراکز آموزش امن وقت گذرانده‌اند، که بالاترین میزانش در یک مرکز 56درصد بوده. ورود افرادی که ترک مراقبت می‌کنند به جرم و بزه می‌تواند ریشه در ترکیبی از مسائلی همچون مشکلات سلامت روان و بیکاری داشته باشد.
بیکاری
برای جوانانی که ترک مراقبت می‌کنند، یافتن و حفظ شغل ممکن است یکی از چالش‌های پیش روی‌شان باشد. در یکی از گزارش‌های سال 2017 اظهار شده که 78درصد این افراد که تحت پیمایش قرار گرفته‌اند، تحت هیچ خدمات آموزشی، اشتغال و کارهای داوطلبانه نبوده‌اند. در سال 2020، تنها 26درصد افراد 19 تا 21ساله که ترک مراقبت کرده بودند در انگلستان در حال آموزش بودند یا استخدام شده بودند.
برای برخی از جوان‌ها، اشتغال ممکن است ازنظر مالی پول زیادی برای‌شان نداشته باشد و همین عاملی شود که انگیزه جوان ترک‌کننده مراقبت را برای کارکردن ازبین ببرد. مدیریت مالی مستقلانه هم خود یک معضل است که به‌ویژه که بیشتر بخش مالی زندگی آنها در دوران مراقبت‌شان توسط جای دیگری مدیریت می‌شد.
بی‌خانمانی
وقتی جوانی ترک مراقبت می‌کند، به‌طور کلی به‌سمت تشکیلات مستقل‌تری از زندگی می‌رود. هرچند، در بدترین موارد وقتی جوان موفق نمی‌شود به حمایت شایسته‌ای دست یابد، ممکن است پس از عزیمت از مراقبت بی‌خانمان شود. در سال 2021 گزارشی از دفتر ملی آدیت منتشر شد که اظهار می‌کرد طی دوسال اول ترک مراقبت، یک‌سوم افرادی که ترک مراقبت کرده‌اند بی‌خانمان شده‌اند. در همین گزارش آمده بود که 25درصد جمعیت بی‌خانمان‌ها در انگلستان، در سال 2010، در بخشی از زندگی خود در مراقبت موقت بوده‌اند.
زندگی بهتر برای افرادی که ترک مراقبت می‌کنند
در حالی که آمارهای مربوط به افرادی که ترک مراقبت کرده‌اند و چالش‌های آنها سبب ایجاد نگرانی‌هایی می‌شود، سیستم‌های حمایتی‌ای برای افرادی که ترک مراقبت می‌کنند، وجود دارد. دولت بریتانیا قوانینی وضع کرده که اطمینان می‌دهد افرادی که ترک مراقبت کرده‌اند همچنان تا سن 25سالگی می‌توانند به حمایت‌های مراکز ذی‌ربط دسترسی داشته باشند. تحت این قانون، برای تمام افرادی که ترک مراقبت می‌کنند، مشاوری شخصی منصوب شده و نقشه‌راهی برای‌شان تنظیم می‌شود که توصیه‌ها و حمایت‌های موردنیاز را برای حضول از آینده‌ای موفق پی‌ریزی کند.
علاوه بر این خیریه‌ها و سازمان‌هایی هم وجود دارند که برای اصلاح دورنمای زندگی این افراد سخت کار می‌کنند. آنها حمایت‌ها و خدماتی ضروری را به این افراد ارائه می‌کنند. بسیاری از آنها برای افزایش سرمایه‌ها و حمایت بیشتر از آنها با دولت لابی می‌کنند.
برای ترک مراقبت چه باید کرد؟
این را باید تصدیق کنیم که تمام کودکان زمانی ترک مراقبت می‌کنند و اهمیت تجهیز این کودکان را با مهارت‌ها و دانش کافی که برای موفقیت در آینده نیاز دارند، درک می‌کنیم. رویکردها برای این کودکان می‌تواند شامل تقویت محیطی باثبات و درمانی باشد که کودکان در آن شکوفا شوند. باید برای بهبود و ارتقای اعتماد‌به‌نفس و عزت‌نفس کودکانی که در مراقبت ما هستند نهایت تلاش‌مان را بکنیم و به آنها خدمات درمانی ارائه کرده، کمک‌شان کنیم آسیب‌های روانی گذشته را درک کرده و از آن عبور کنند و برای زندگی خود در سیستم مراقبت و جامعه‌ای بزرگ‌تر بهتر مذاکره کنند.
اگر این کودکان حس کنند برای ترک مراقبت هنوز آماده نشده‌اند، باید به آنها فرصتی برای ورود به مقدمات «هیچ‌کاری نکردن» داده شود. قرارگرفتن در این وضعیت به جوانان اجازه می‌دهد، اگر در دوره آموزشی یا دانشگاهی باشند تا سن 22، 23سالگی همراه سرپرست موقت‌شان یا در مرکز نگهداری بمانند.
منبع: https://www.compassfostering.com/
